O χολιγουντιανός σεναριογράφος Γκιλ (Όουεν Γουίλσον) βρίσκεται στο Παρίσι μαζί με την μνηστή του, Ινέζ (Ρέιτσελ ΜακΆνταμς), και τα πεθερικά. Προσπαθεί για πρώτη φορά να γράψει μυθιστόρημα, λατρεύει το Παρίσι και θα ήθελε να ζει στην δεκαετία του 1920, όταν εκεί βρίσκονταν ο Χέμινγουεϊ, ο Σκοτ Φιτζέραλντ, ο Κολ Πόρτερ κ.λπ. Η μνηστή του, κλασική τουρίστρια, έχει ως πρότυπο ζωής τα πλούσια αμερικανικά προάστια και στο Παρίσι ακολουθεί μαγεμένη έναν γνωστό τους Αμερικανό εξυπνάκια που «τα ξέρει όλα».
Ένα βράδυ που ο Γκιλ αράζει μόνος του στα σκαλιά μιας εκκλησίας, σταματά έναν πεζό-αντίκα και η παρέα των γλεντζέδων επιβατών τον παίρνει και τον πάει στο... Παρίσι του 1920, όπου σε μπαρ της εποχής συναντά όλους τους καλλιτεχνικούς του ήρωες. Μάλιστα, ο Χέμινγουεϊ τον πηγαίνει και στο σαλόνι της Γερτρούδης Στάιν για να τον συμβουλέψει για το γραπτό του.
Οι επισκέψεις αυτές στον χρόνο συνεχίζονται πολλά βραδιά ώσπου γνωρίζει ένα μοντέλο-ερωμένη διαδοχικά των Μπρακ, Μοντιλιάνι, Πικάσο, την Αντριάνα (Μαριόν Κοτιγιάρ). Κι ενώ αναπτύσσεται ένα ερωτικό ειδύλλιο, διαπιστώνει ότι η Αντριάνα βρίσκει το παρόν της (το 1920) βαρετό και πεζό, νοσταλγώντας την Μπελ Επόκ του Μουλέν Ρουζ, του Λοτρέκ, του Γκογκέν κ.λ.π, στην οποία οι δυο τους ένα βράδυ αποδρούν σε μια βαθύτερη διείσδυση στο χρόνο.
MIDNIGHT IN PARIS
Κωμωδία 2011 .Διάρκεια: 94'
Αμερικανοισπανική ταινία σε σκηνοθεσία Γούντι Αλεν με τους: Όουεν Γουίλσον, Ρέιτσελ Μακ Άνταμς, Μαριόν Κοτιγιάρ, Κάθι Μπέιτς, Κάρλα Μπρούνι
Το νόημα ξεκάθαρο. Το κάθε παρόν μοιάζει κατώτερο από το κάθε παρελθόν, αλλά το κάθε παρελθόν ήταν κάποτε ένα παρόν. Άρα, πρέπει να βρούμε την μαγεία στο παρόν που κάποτε θα γίνει ένα παρελθόν. Υπογείως, ο Γούντι και πάλι παλεύει με το φάντασμα του θανάτου. Το μέλλον είναι το μόνο που δεν αναφέρεται…
Η 41η ταινία του Γούντι Άλεν είναι από κείνες που θα χαρακτηρίζαμε «μικρές, γλυκές ταινίες». Απλό στόρι, απλό νόημα, απλή σκηνοθεσία, κατά βάση κινηματογράφηση διαλόγων-σκετς. Συνήθως, ο Γούντι δεν κάνει τίποτε περισσότερο από μια αστική κωμωδία – οι ταινίες με Λογοθετίδη π.χ. είναι συγγενικές. Βέβαια, κάνει και κάποιους λεπτούς χειρισμούς, από την βασική ιδέα και το σενάριο, μέχρι την επιλογή των ηθοποιών υπάρχει σκέψη, στρατηγική, ένα δεύτερο επίπεδο χιούμορ ή στοχασμού, πέρα από αυτό που φαίνεται.
Το θέμα είναι ότι έχει ένα μαγικό χέρι, έχει ένα προσωπικό ύφος που σε κερδίζει, σε συγκινεί, σε διασκεδάζει. Ο τρόπος π.χ. που ζωντανεύει τους καλλιτεχνικούς μύθους, είναι πολύ κομψός και θα έλεγα, ενίοτε γαλλικός. Μια συνομιλία του ήρωα με τον Νταλί είναι ενδεικτική. Πάνω απ’ όλα, ο Γουίλσον αποδείχτηκε ιδανική επιλογή για να ενσαρκώσει τον… ίδιο τον Γούντι, φυσικά – είναι η ηλικία του που απαγορεύει να παίξει σε ρόλους που αντικατοπτρίζουν τον εαυτό του. Πραγματικά πιο «γουντική» ερμηνεία δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Και χωρίς σλάπστικ υπερβολές ή μίμηση. Επί της ουσίας, ο ήρωας είναι και κωμικός αντιήρωας και συγκινητικός αισθηματίας. Η φωτογραφία και ανασύσταση των εποχών γοητευτική.
