Πρόταση για σινεμά - Django ο Τιμωρός

Ο πανούργος Κουέντιν βάζει στο δημιουργικό του στόχαστρο ακόμη ένα κινηματογραφικό είδος, το γουέστερν, αρχικά αποδομώντας το και στη συνέχεια εμπλουτίζοντάς το με απολαυστικούς ιστορικούς αναχρονισμούς, χιούμορ και, φυσικά, μπόλικη βία. Το «Django: Ο Τιμωρός», το οποίο κυκλοφορεί στις αίθουσες στις 17/1, αποτελεί το πιο φιλόδοξο κινηματογραφικό εγχείρημα στην καριέρα του 49χρονου σκηνοθέτη, ένα καθαρόαιμο ταραντινικό έπος που είναι καταδικασμένο να σοκάρει… Και οι πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ που εξασφάλισε είναι η πρώτη του επιβράβευση. 



Django Unchained Γουέστερν (2012) Διάρκεια: 165' 
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο με τους: Τζέιμι Φοξ, Κρίστοφ Βαλτς, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Κέρι Ουάσινγκτον, Σάμουελ Τζάκσον

 Πλοκή
Δύο χρόνια πριν ξεσπάσει ο αμερικάνικος εμφύλιος, ένας Αφροαμερικάνος σκλάβος, ο Τζάνγκο, συναντά το Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων Δρ. Σουλτζ ο οποίος ακολουθεί τα ίχνη των αδελφών Μπριτλ. Με το πέρας της αποστολής, ο τελευταίος ελευθερώνει τον Τζάνγκο, αλλά νιώθει την ευθύνη της ελευθερίας που του χάρισε και τον συνοδεύει στην αναζήτηση της γυναίκας του.

Κριτική
Ο Αβραάμ Λίνκολν, όταν εκλέχθηκε πρόεδρος λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, θέλησε να ανακόψει το δουλεμπόριο των Αφροαμερικάνων. Αυτή του η πρόθεση προκάλεσε σφοδρό εμφύλιο πόλεμο, ώσπου υπέγραψε διάταγμα για τη χειραφέτηση των Αφροαμερικάνων και την κατάργηση της διακίνησης σκλάβων. Ο Κουέντιν Ταραντίνο -για δεύτερη συνεχόμενη φορά- καταπιάνεται με μια κρίσιμη περίοδο της ανθρωπότητας και επιλέγει να ξαναγράψει μέρος της Ιστορίας (τοποθετούμενος δυο χρόνια πριν τον προαναφερθέντα εμφύλιο), με το δικό του τρόπο, χωρίς απαραίτητα να επιχειρεί κάτι ριζοσπαστικά ρεβιζιονιστικό.

Εξ αρχής, πρέπει να γίνουν ορισμένες παραδοχές. Η μυθοπλασία δεν οφείλει να ακολουθήσει την ιστορική ακρίβεια και σε καμία περίπτωση δεν αναμένεται εμβριθής κοινωνικός στοχασμός σε μια, κατά βάση entertainment, ταινία του Ταραντίνο (αν και παρά τη διαρκή αυτοϋπονόμευση, υπάρχουν διάσπαρτα ψήγματα πως μπορεί κάτι παραπάνω, αλλά σίγουρα δε θέλει αρκετά). Τα τυπικά χαρακτηριστικά του έργου του -καλοδεχούμενα ή μη- είναι παρόντα. Η αφήγηση αναπτύσσεται μέσα από θαυμαστά καλογραμμένα διαλογικά μέρη. Η σοβαρότητα του θέματος (ρατσισμός) που αγγίζει αμβλύνεται συνεχώς από την εισχώρηση του, θορυβώδους σε διάθεση, θεάματος και του καρικατουρίστικου χιούμορ. Το στιλιζάρισμα των εικόνων ευρηματικό και συχνά εντυπωσιακό με την πλοκή να καταλήγει σε θεαματικά αιματοκυλίσματα εκδικητικού χαρακτήρα με b-movie καταγωγή.

Μέσα στα αναμενόμενα -από τους "Μπάστερδους" αλλά και την πρότερη φιλμογραφία του- πλαίσια λοιπόν, και μια σπαγγέτι γουέστερν περιβολή, το ζήτημα που προκύπτει -σε άλλο ένα υπερφιλόδοξης διάρκειας εγχείρημα- έγκειται στο αν η πλάστιγγα θα γείρει προς την αυτοσκοπική τέρψη του κοινού που ανέθρεψε ή προς την εξέλιξη/αναβάθμιση του ταλέντου του. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα φαίνεται να "εγκλωβίζεται" στα ζητούμενα του πρώτου. Ίσως, τελικά, να είναι και αυτό που ο ίδιος έχει ανάγκη περισσότερο.


Trailer