Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου

Το γήπεδο

Μπηκατε ποτε σας σε ενα αδειο γηπεδο?Καντε τον κοπο.Σταθειτε στη μεση του αγωνιστικου χωρου και αφουγκραστειτε.Δεν υπαρχει τιποτα πιο γεματο απο ενα αδειο γηπεδο.Δεν υπαρχει τιποτα πιο θορυβωδες απο τις κερκιδες χωρις κανενα θεατη.

Στο Γουεμπλει αντηχουν ακομα οι πανηγυρισμοι απο το Παγκοσμιο Κυπελλο του '66,που κερδισε η Αγγλια,αλλα,αν ακουσει κανεις πιο προσεκτικα,μπορει να ακουσει τους θρηνους του '53,οταν οι Ουγγροι κατατροπωσαν την αγγλικη ομαδα.Το Εσταδιο Σεντεναριο του Μοντεβιδεο αποπνεει ακομα τη νοσταλγια για τις δοξες του ποδοσφαιρου της Ουρουγουαης.Το Μαρακανα κλαιει ακομα την βραζιλιανικη ηττα στο Παγκοσμιο Κυπελλο του '50.Στο μπομπονερα του Μπουενος Αιρες ηχουν ακομα τα τυμπανα εδω και μισο αιωνα τωρα.Απο τα βαθη του σταδιου Αζτεκα αναδυεται ακομα η ηχω των τελετουργικων υμνων του αρχαιου μεξικανικου παιχνιδιου της μπαλας.Το τσιμεντο του Καμπ Νοου στη Βαρκελωνη μιλαει καταλανικα,και οι κερκιδες του Σαν Μαμες στο Μπιλμπαο μιλανε στην εουσκερα.Στο μιλανο το φαντασμα του Τζιουζεπε Μεατσα βαζει ακομα γκολ που προκαλουν παραληρημα στο σταδιο το οποιο φερει το ονομα του.Ο τελικος του Παγκοσμιου Κυπελλου του '74,που κερδισε η Γερμανια,παιζεται ακομα νυχθημερον στο Ολυμπιακο Σταδιο του Μοναχου.Το σταδιο του βασιλια Φαχντ στη Σαουδικη Αραβια εχει θεωρειο απο μαρμαρο και χρυσαφι,και οι κερκιδες εχουν χαλια,αλλα ουτε μνημη εχει,ουτε κατι αξιολογο για να διηγηθει.

Ο οπαδός

Μια φορα την εβδομαδα ο οπαδος το σκαει απο το σπιτι του και πηγαινει στο γηπεδο.

Ανεμιζουν οι σημαιες,ηχουν οι ροκανες,τα πυροτεχνηματα και τα ταμπουρλα,βρεχει κορδελες και ψιλοκομμενο χαρτι.Σε αυτον τον ιερο τοπο η μοναδικη θρησκεια που δεν εχει αθεους επιδεικνυει τις θεοτητες της.Μολονοτι ο οπαδος μπορει να παρακολουθησει το θαυμα με μεγαλυτερη ανεση απο την τηλεοραση,προτιμαει την περιπλανηση προς αυτον τον τοπο προσκυνηματος,οπου θα δει τους αγγελους του να αγωνιζονται με σαρκα και οστα εναντια στους δαιμονες που εχουν βαρδια.

Εδω ο οπαδος κουναει το μαντηλι του,καταπινει το σαλιο του,γκλουπ,καταπινει φαρμακι,μασαει το σκουφο του,ψιθυριζει προσευχες και καταρες,και ξαφνικα γδερνει τον λαιμο του σε μια επευφημια και πηδαει σαν τον ψυλλο,αγκαλιαζοντας τον αγνωστο που φωναζει γκολ διπλα του.Οσο διαρκει αυτη η ειδωλολατρικη τελετουργια,ο οπαδος δεν ειναι ενας αλλα πολλοι.Μαζι με χιλιαδες αλλους πιστους συμμεριζεται την πεποιθηση οτι ειμαστε οι καλυτεροι,οτι ολοι οι διαιτητες ειναι πουλημενοι,ολοι οι αντιπαλοι υπουλοι.

Σπανια ο οπαδος θα πει:Αποψε παιζει η ομαδα μου.Συνηθως λεει:Αποψε παιζουμε εμεις.Ο δωδεκατος αυτος παικτης γνωριζει καλα οτι αυτος ειναι που φυσαει τους ανεμους του παθους που σηκωνουν την μπαλλα οταν αυτη κοιμαται,οπως οι αλλοι εντεκα παικτες γνωριζουν καλα οτι αγωνας χωρις οπαδους ειναι σαν να χορευεις χωρις μουσικη.

Οταν τελειωνει ο αγωνας,ο οπαδος,που δεν εχει κουνηθει απο τις κερκιδες,γιορταζει την νικη του:τους σκισαμε,τους ριξαμε στ'αυτια η θρηνει την ηττα του:παλι μας την εφεραν,παλιοκερατα διαιτητη.Τοτε ο ηλιος πεφτει και ο οπαδος φευγει.Στο γηπεδο που αδειαζει πεφτουν σκιες.Στις τσιμεντενιες κερκιδες,ενω σβηνουν τα φωτα και οι φωνες,καινε μερικες μικρες εστιες φωτιας εδω και εκει.Το γηπεδο μενει μονο του,και ο οπαδος επιστρεφει και αυτος στην μοναξια του,αυτος που υπηρξε εμεις.Ο οπαδος απομακρυνεται,διαλυεται,χανεται και η Κυριακη γινεται μελαγχολικη.

Το γκολ

Το γκολ ειναι ο οργασμος του ποδοσφαιρου.Και οπως ακριβως και ο οργασμος,το γκολ ειναι ολοενα πιο σπανιο στη συγχρονη ζωη.

Πριν μισο αιωνα ηταν σπανιο να τελειωσει ενα παιχνιδι χωρις γκολ:0-0,δυο ανοιχτα στοματα,δυο χασμουρητα.Τωρα οι εντεκα ποδοσφαιριστες περνανε ολο τον αγωνα κρεμασμενοι απο το οριζοντιο δοκαρι,προσπαθωντας να αποτρεψουν το γκολ,χωρις ομως να τους μενει χρονος για να το επιτυχουν.

Ο ενθουσιασμος που προκαλειται καθε φορα που η ασπρη μπαλα τρανταζει τα διχτυα μπορει να φαινεται μυστηριο η τρελα,αλλα πρεπει να λαβει κανεις υποψη του οτι το θαυμα κραταει λιγο.Τα γκολ,ακομα και αν ειναι ενα γκολακι,γινεται παντα γκοοοοοοοοολ στο στομα των ραδιοφωνικων αναμεταδοτων,ενα ντο βγαλμενο απο τα στηθη,ικανο να αφησει τον Καρουζο μουγκο για παντα,και το πληθος παραληρει,και το γηπεδο ξεχναει οτι ειναι απο τσιμεντο,ξεκολλαει απο τη γη και απογειωνεται.

ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ - ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, μεγάλος συγγραφέας της Ουρουγουάης αλλά και της Λατινικής Αμερικής, γνωστός στην Ελλάδα από τα βιβλία του «Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου», «Μνήμες φωτιάς» και «Τα πρόσωπα και οι μάσκες» (όλα από τις εκδόσεις Εξάντας), δηλώνει φανατικός οπαδός του ποδοσφαίρου και μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του σκιαγραφείται με έντονα χρώματα η ιστορία του ποδοσφαίρου και η πεμπτουσία της λατινοαμερικανικής ψυχής.